Aurora Gossé over Dancing Queen

18.06.2024

De 12-jarige, nerdy Mina begint over haar hele lijf te daveren wanneer de jonge, coole hiphop danser Edvin haar school binnenkomt en een auditie houdt voor een nieuwe dance crew. Een en al bewondering stelt Mina zich kandidaat, maar ze vergeet één detail: ze kan niet dansen! Of toch wel? Met hulp van oma gaat ze enthousiast aan het oefenen. Ze ontdekt dingen in zichzelf die ze nooit vermoed had. Durft ze het aan om ‘de nieuwe Mina’ aan de wereld te tonen?

Gezin & familie, Interview
filmstill dancing queen

Ik wilde een film maken om bij te lachen, te huilen en je emoties de vrije loop te laten.

Aurora Gossé, regisseur van 'Dancing queen'

Hoe kan je niet dol zijn op Dancing Queen van Aurora Gossé? De Noorse film bruist van de energie, schildert een lach op je gezicht en kriebelt je dansbenen. Zoals in de scène waarin Mina, alleen thuis en gloeiend van opwinding, zich uitbundig op haar eerste choreografie stort. Ze stuitert en zweeft door de kamer... tot oma binnenkomt. Gênant!

Dat moment is een openbaring voor Mina. Ze beseft: dansen is mijn ding! Eigenlijk betekent dit voor haar het begin van een nieuwe toekomst.

Regisseur Aurora Gossé: Ze straalt en glundert, niemand kan haar tegenhouden. Hopelijk herkennen mensen het gevoel dat je niet te stoppen bent - het is een van de fijnste dingen die je kan voelen. Het was een leuke scène om op te nemen met Liv Elvira Kippersund Larsson (die Mina speelt): we improviseerden tot Liv de juiste toon vond waarbij ze zich liet inspireren door populaire dance clips. Op de set moest die choreografie er spontaan uitzien; Liv zat boordevol energie en ze smeet zich helemaal.

Had je zelf ooit zo’n moment van grote openbaring waarop je besefte wat je met jouw leven wilde doen?

Gossé: Op 18-jarige leeftijd was ik gepassioneerd door film, maar ik kende niemand die daar zijn beroep van maakte. Het Centrum Voor Leerlingenbegeleiding kwam op school en mijn klasgenoten leken precies te weten wat ze in hun leven verlangden. Ik hoopte dat het CLB zou zeggen: “Jij bent een geboren filmregisseur!” Maar hun advies was: “Wat dacht je van een job als kinderverpleegkundige?” - “Euh… daar heb ik nog nooit aan gedacht, maar je zal wel gelijk hebben zeker?” Tot mijn moeder vroeg: “Is dat echt wat je wil?” Ik barstte in tranen uit. Toen besefte ik dat ik mijn eigen keuzes moest volgen. Op die leeftijd kunnen kinderen makkelijk verdwalen in het leven. Ik ben mijn moeder nog altijd dankbaar dat ze mij die ene simpele vraag stelde die mijn leven veranderde.

De film begint met een vooruitblik die al een beetje onthult wat er later zal gebeuren. Waarom?

Gossé: Zo maak ik duidelijk wat er op het spel staat. Mina heeft veel te winnen of te verliezen. Aanvankelijk is ze nog een onschuldig kind, maar op het einde van het verhaal heeft ze een lange weg afgelegd.

Hoe onschuldig en naïef kon je haar portretteren zonder haar belachelijk te maken?

Gossé: Dat was inderdaad een risico. De dansscènes in het begin waren een uitdaging. Het mocht er niet uitzien als ‘een dansende kluns'; ik wilde Mina’s gretigheid tonen en niet haar onhandigheid. We wilden Liv niet belachelijk maken want de charme van haar dansen zit ‘em net in het feit dat het niet perfect is.

Toch voelen we meteen dat Mina iets heeft… het is moeilijk te beschrijven, maar het is er wel. Zoals in de eerste dansscène op het schoolplein.

Gossé: Dat was een van de moeilijkste scènes en heel gênant voor Liv. Er stonden 60 kinderen op te staren – sommigen waren ervaren dansers – terwijl het haar rol was om de dingen heel anders te doen. We bespraken het met Liv en we stonden als vrienden naast haar, maar toch voelde ik me hulpeloos. Nu is Liv enorm trots op wat ze daar heeft gedaan.

Het is ook het eerste moment in de film dat je de hormonen voelt razen. Waar komen die plotseling vandaan?

Gossé: Mina heeft nog nooit zo’n passie gevoeld, ze wist niet dat ze die in zich had, ze is nog nooit verliefd geweest. Ze heeft altijd haar hoofd gebruikt; nu voelt ze voor het eerst dat ze ook een lichaam heeft. Het voelt alsof ze zweeft; ze vergeet de wereld rondom haar. Je hoort haar luid ademen op de geluidsband. Dat markeert het begin van een nieuw leven, met nieuwe emoties die ze nog nooit gevoeld heeft.

Edvin, de jongen die dit allemaal in gang zet, is geen totale idioot; niet zo erg als hij had kunnen zijn.

Gossé: Zo wilde ik het. Je kan personages makkelijk in hokjes steken - het flinke meisje, de slechte jongen - maar kinderfilms hebben nood aan nuance. Mensen zijn complex; ze doen zowel goede als slechte dingen. Dat moeten kinderen beseffen. Daarom is het belangrijk dat ze de motivaties en ambities van Edvin begrijpen.

Geen eenvoudige opdracht voor een jonge acteur.

Gossé: Bij de audities had geen enkele 12-jarige jongen wat wij zochten. Toen we de scène speelden waarin Edvin weigert om met Mina te dansen, kon niemand op tegen de kracht van Liv - de jongens lieten zich door haar overdonderen en voelden zich ongemakkelijk. De jonge Viljar Knutsen Bjaadal was een geweldige danser, maar veel te braaf en bescheiden. Ik nodigde hem opnieuw uit en vroeg hem om alles uit de kast te halen. We begonnen met zijn moeilijkste scène en hebben van daaruit zijn rol opgebouwd.

Op het moment dat hij zijn fatale zin uitspreekt – ‘Je moet wat afvallen’ – reageerde het publiek woedend. Je voelde de zaal trillen van verontwaardiging.

Gossé: Blij om dat te horen! Ik vind het moeilijk om mijn film emotioneel te bekijken, maar die scène raakt me telkens weer. De hele droomwereld van verwachtingen die Mina heeft opgebouwd - eindelijk mag ik met hem dansen! - trapt Edvin met één zin omver. Een verschrikkelijk moment. Zelfs Bella, die altijd een beetje nijdig was op Mina, staat verbijsterd en vol medelijden te kijken.

Het lijkt misschien eng om zulke onderwerpen met jonge kinderen te bespreken, maar dit debat is zo belangrijk.

Aurora Gossé, regisseur van 'Dancing queen'

Wat voegt Dancing Queen toe aan het debat over het ‘perfecte lichaamsbeeld’?

Gossé: Op de Berlinale (waar de film in wereldpremière ging) werd ik aangesproken door een vrouw die werkte met kinderen met eetstoornissen; ik was blij om te horen hoe lovend ze was over Dancing Queen. Het lijkt misschien eng om zulke onderwerpen met jonge kinderen te bespreken, maar dit debat is zo belangrijk. Kinderen krijgen er via social media op steeds jongere leeftijd mee te maken. Is het niet verschrikkelijk om als 10-jarige te piekeren over het ‘perfecte lichaam’? Toen Anne Marit Jacobsen (die de oma van Mina speelt) aan haar carrière begon, werd ze voor verschillende rollen geweigerd omdat ze niet het ‘standaard lichaam’ van een actrice had. Als 76-jarige herinnert ze zich nog steeds wat er werd gezegd en hoe die woorden haar raakten. Afgeremd worden omdat je er anders uitziet voelt vreselijk, of je nu 10 of 90 jaar oud bent. Verwijten over je uiterlijk kunnen je zo hard raken en de manier waarop je naar jezelf kijkt voor altijd beïnvloeden.

Mina’s ouders schuiven de mening van hun kind in elke mogelijke situatie opzij.

Gossé: Ze denken te weten wat goed voor haar is. Mina krijgt niet de vrijheid om zelf beslissingen te nemen. Mina’s moeder denkt vaak terug aan de relatie die zij had met haar mama. De veiligheid en zorg die ze aan Mina wil geven, heeft ze zelf nooit gekregen. Daarom is ze nu overbezorgd. Op een bepaald moment in je leven is het normaal dat je niet meer alles met je ouders wil delen. Dat overkwam mij ook toen ik zo oud was als Mina.

Op veel festivals is Dancing Queen het lievelingetje van het publiek. Was jij tot alles bereid om de kijker blij te maken?

Gossé: Natuurlijk is het einde zo opgebouwd dat iedereen happy is. Maar ik wilde vooral hoop geven aan het jonge publiek, want dat is vandaag meer dan ooit nodig. Ik wilde een film maken om bij te lachen, te huilen en je emoties de vrije loop te laten.

Gert Hermans

Industry & redactie