Is het nog aan tussen Jip en Fien?

Regisseur Ellen Pollard: Nee, ze hebben het onlangs uitgemaakt. Misschien is dit het juiste moment voor een documentaire over liefdesverdriet.

Waarom vonden jullie het belangrijk om een film te maken over liefde tussen kinderen.

Pollard: Ik kan mij herinneren dat ik als kind niet goed wist wat liefde was, maar ik was wel benieuwd hoe het zou voelen. Zoenen vonden we raar, maar eigenlijk ook wel interessant.

Regisseur Marie De Hert: Zelf voor het eerst verliefd worden, is heel spannend. We wilden een film maken waarin kinderen dit met elkaar delen, een film die misschien een beetje ondeugend is, maar die een onderwerp aankaart waar kinderen zelf vaak niet over durven of kunnen praten.

Jip durft dat wel. Hoe was het voor hem om dit allemaal te delen met anderen?

De Hert: Het was voor Jip en Fien niet makkelijk om hun emoties zomaar te delen. Gelukkig kennen we hen goed. Sinds we vijf jaar geleden een film maakten over hun vader bleven we bevriend. Nu we een film over de liefde wilden maken, kwamen we opnieuw bij hen terecht. We voerden lange gesprekken, daar hebben we veel tijd voor genomen. We hadden geluk dat Jip zo openlijk over alles durfde praten. Dat is een van de redenen waarom we hem gekozen hebben.

Pollard: Praten over liefde is vaak nog taboe. Ik bewonder Jip omdat hij zo open en eerlijk was. Natuurlijk mocht hij mee kiezen wat er getoond werd en wat niet. De film eindigt bijvoorbeeld met een bericht dat Jip niet laat lezen. Wat daarin stond, bleef ook voor ons geheim. Nu en dan gebruikten we wel hulpmiddelen: een boekje, Siri de computerstem, gsm berichtjes, enz.

Praatten ze uit zichzelf of hadden jullie hen een tekst gegeven?

Pollard: We stelden vragen waarop zij een antwoord gaven. Dus als er over seks werd gepraat, is dat omdat wij hen de vraag gesteld hadden.

Hoe zou Jip zich voelen als hij binnen 10 jaar deze film terugziet?

De Hert: Daar hebben we met Jip en zijn ouders lang over gesproken. Jip denkt dat hij het leuk zal vinden om later terug te zien hoe hij was als kind en dat hij zich niet zal schamen.

Wisten die kussende mensen dat ze gefilmd werden?

De Hert: Ja, dat wisten ze natuurlijk wel. We vonden geen mensen die we al kussend konden filmen, dus nodigden we een bevriend koppel uit. Het andere koppel ben ik zelf, dat had ik er wel voor over. We wilden vertellen over de liefde en vanaf een bepaalde leeftijd hoort daar ook kussen bij. Er waren kinderen die vroegen of dit een 18+ film was en de meesten waren een beetje verlegen om ernaar te kijken. Maar er is niks mis om te kijken naar kussende mensen.

Waarom was de zus jaloers?

Pollard: Jip en Fien zijn heel close, ze spelen vaak samen. Fien vond het moeilijk om haar grote broer plots met iemand te delen, hij is niet langer enkel met haar bezig maar ook met een andere Fien. Het romantische gevoel van liefde is niet hetzelfde als wat je voelt voor je ouders of je zus, maar ze hebben wel een warme band.

We zien één Fien in de film, maar eigenlijk zijn er twee.

De Hert: Fien-het-liefje was net op vakantie. We focusten het verhaal op broer en zus, de andere Fien was enkel aanwezig via de berichtjes die ze de hele tijd per gsm naar elkaar stuurden. Ze vond het best leuk dat dit verhaal over haar verteld werd, ze had er geen problemen mee.

Waar zijn hun ouders?

Pollard: Die bleven thuis terwijl wij met Jip en Fien naar de camping trokken. Ouders horen volgens ons niet thuis in een verhaal over de eerste liefde. Er komen ook nauwelijks andere mensen in beeld. We hadden geluk: het was slecht weer dus er waren minder kinderen op de camping. Als er toch andere kinderen op de achtergrond in beeld kwamen, werden die met de computer weggewerkt.

Waarom wilde je een jeugddocumentaire maken?

De Hert: Kinderen kijken meestal naar verzonnen avonturen. Terwijl er in de realiteit ook zoveel interessante verhalen te vinden zijn. Het is leuk om op zoek te gaan naar verhalen uit eigen land waar kinderen zich in kunnen herkennen.