Hoe heb jij Felix ervaren?

Van den Heede: Felix is geobsedeerd door het nieuws, hij kijkt naar nieuwsprogramma’s op BBC en CNN en wil alles weten over de wereld, over politiek en economie. Hij weet zoveel dingen, hij kent jaartallen waarin renners wedstrijden hebben gewonnen, lang voor hij geboren was. Felix is ook heel grappig, we hebben samen veel gelachen. En hij kan niet stoppen met praten.

Was het moeilijk om de film te maken?

Van den Heede: Het was belangrijk dat ik Felix kon overtuigen om hem te filmen terwijl hij radio maakte. Behalve zijn ouders had nog niemand dat ooit mogen zien. We hebben veel gepraat, tot hij me volledig vertrouwde. Toen pas durfde ik hem vragen om ons te laten zien hoe hij radio maakte. Daar moest hij even over nadenken. Toen zei hij: okay, ik doe het. Hij vond het belangrijk dat deze film werd gemaakt, zodat andere kinderen leren begrijpen hoe iemand met autisme denkt.

Zijn er details waarmee je rekening moet houden als je werkt met iemand met autisme?

Van den Heede: We hadden van bij het begin een heel goede band. Felix vertrouwde mij, hij heeft mij binnen gelaten in alles wat hij dacht en voelde. Hij vond het ook leuk om met iemand over actualiteit en wereldpolitiek te kunnen praten. En verder moet je eerlijk zijn, duidelijk zeggen wanneer je komt en wat je precies gaat filmen.

De film begint met een scène waarin Felix zichzelf interviewt.

Van den Heede: Dat vond ik een leuke manier om Felix voor te stellen als radiomaker, maar de invulling komt volledig van hem. Felix vond het fijn om mee te denken over hoe wij de film zouden maken.

Is Felix blij op school?

Van den Heede: Tegenwoordig wel. Op zijn vorige school werd hij vaak kwaad, maar nu heeft hij een school gevonden waar hij zich goed voelt. In de film zit een scène waarin je ziet hoe hij een meetlat in zijn hand heeft om ermee te gooien, maar hij houdt zich in. Dat zou vorig jaar nooit gelukt zijn, toen vlogen de stoelen door de klas. Het is belangrijk dat je ziet hoe hij moeite doet om zich te beheersen, en het lukt hem. Maar voor kinderen met autisme blijft het moeilijk op school. Eén keer per week komt een begeleidster kijken hoe het met hem gaat en ze helpt Felix om zijn schooltaken onder controle te houden.

Wat vond Felix zelf van de film?

Van den Heede: Ik heb Radio Felix samen met Felix en zijn ouders bekeken. Felix moest heel hard lachen. Bij de Monopoly scene had hij net z’n mond vol thee, en die spuwde hij over de tafel omdat hij zo hard moest lachen. Hij gaf me een high five en riep: “Goed gedaan, Lauranne!”

Hoe heb je Felix gevonden?

Van den Heede: Via de organisatie Liga Autisme. Ik stelde een profiel op van mijn hoofdpersonage, dat zij doorstuurden naar hun begeleiders. Ik heb een 8-tal kinderen ontmoet en met Felix klikte het meteen.

Wat zou je worden als je geen regisseur was geworden?

Van den Heede: Als kind wilde ik illustrator van kinderboeken worden. Ik zat altijd te tekenen en dat doe ik nog steeds. Via het tekenen raakte ik geïnteresseerd in schilderkunst, in fotografie en toen ook in documentaires. Daarin kwamen al mijn interesses samen.