Papamagneet: zeeziek van gemis

29.08.2020

Iemand missen is een gevoel. Is dat niet heel moeilijk in beeld te brengen?

Documentaire, Gezin & familie, Interview

Daphne van den Blink: Ik toon de blokjeskalender, zodat je weet hoeveel dagen papa al weg is. En je ziet dat Kwinten dezelfde dingen doet als met papa, maar hij doet ze nu alleen. Niet iedereen toont zijn verdriet op dezelfde manier. Kwinten is een 12-jarige jongen die zich sterk houdt voor de camera. Hij gaat niet huilen of zo, hij kruipt eerder een beetje in zichzelf. Het is altijd goed om even met vrienden of familie over je verdriet te praten, maar Kwinten is geen jongen die veel praat of gevoelens toont. Dat maakt het voor een documentaire niet makkelijk.

Gert Hermans

Industry & redactie

Waarom heet de film Papamagneet?

van den Blink: Een magneet trekt twee dingen naar elkaar toe zodat ze bijna niet meer los kunnen van elkaar. Wanneer papa terugkomt van de zee, dan plakken ze heel dicht tegen elkaar. Steven, de papa van Kwinten, heeft dat woord bedacht.

Hoe lang heb je Kwinten gefilmd, en hoe pakte je dat aan?

van den Blink: We zijn een jaar lang met het project bezig geweest, maar filmden slechts vijf dagen. Je moet elkaar op voorhand goed leren kennen. We gingen vaak op bezoek zodat iedereen zich op z’n gemak voelde en zich normaal gedroeg. Alsof we met de crew een vlieg op de muur worden die de mensen onopgemerkt observeert, zelfs al staan we daar met z’n drieën (regisseur, geluidsman, cameraman) en een grote camera. Kwinten was heel makkelijk met de camera, hij trok er zich niks van aan en vergat soms bijna dat we er waren. Soms moesten we een stukje opnieuw doen, bijvoorbeeld als iemand per ongeluk in de camera keek.

Wat was de moeilijkste scène om te draaien?

van den Blink: Op de boot. We gingen een dag mee op dat reusachtige marineschip waarop wel 200 militairen leven, werken en slapen. Zo’n boot beweegt de hele tijd, alle gangetjes zijn heel smal, de trappen zijn stijl, je loopt altijd iemand voor de voeten en je kan – zoals ik – zeeziek worden.

Hoe kwam je op het onderwerp?

van den Blink: Toen ik zo oud was als Kwinten zat mijn papa ook in het leger. Twee keer bleef hij zelfs een half jaar weg. Ik vond het niet fijn om hem zo lang te missen en dat wou ik via deze film delen. Ik stuurde een mailtje naar het leger en zij hebben me Kwinten en zijn papa aangeraden.

Hoe is het voor papa om zijn kind zo lang achter te laten?

van den Blink: Steven vindt het heel moeilijk. Soms is hij een week weg, soms een maand, en drie maanden is echt wel lang. Op een boot is er vaak geen wifi. Je kan enkel bellen als je dicht bij de haven bent. Brieven sturen kan enkel wanneer je aan wal gaat. Soms heeft Steven het moeilijk, maar meestal moet hij hard aan het werk. Hij doet deze job al sinds Kwinten nog een baby was, maar missen went nooit. Het is altijd opnieuw op de tanden bijten.

Wat doen ze drie maanden lang op dat schip?

van den Blink: Dat is geheim. Als het leger op een missie gaat, is dat vaak om mensen te verdedigen in oorlogsgebied, of om te helpen de vrede terug te brengen. Maar er staan ook een groot kanon en een helikopter op het schip.

Het leek alsof Kwinten geen moeder had.

van den Blink: Moeder werd liever niet gefilmd. Maar als je mama nooit ziet, lijkt het alsof Kwinten helemaal alleen is. We hebben haar dus overtuigd om toch twee keer kort in beeld te komen. Hij heeft ook nog een veel oudere broer die bijna nooit thuis is. Daardoor voelt Kwinten zich soms enig kind.

Wat is er aan de hand met Kwintens vriend Obi?

van den Blink: Vroeger woonde Obi bij Kwinten in het dorp, maar nu is hij verhuisd. In de vakantie komt Obi soms logeren. Uit hun gesprek kan je afleiden dat ze vroeger samen op school zaten, maar tegenwoordig niet meer. Kwinten mist dus niet enkel zijn papa maar ook zijn beste vriend.

Waarom wilde je een jeugddocumentaire maken?

van den Blink: Als je goed kijkt en luistert, liggen er zoveel mooie verhalen voor het grijpen, zomaar voor je neus, op de stoep.