MONKY vertelt over een rouwend kind dat in de schaduw van zijn overleden zusje staat.

Blom: Toen ik het script de eerste keer las, zat ik in de trein en de tranen rolden over m’n gezicht. Dit was een verhaal dat ik absoluut wilde vertellen! De auteur verloor als kind ook een zusje en herinnerde zich nog goed hoe alle mensen zeiden: “Het leven gaat voort.”

Wat jullie in de film vertalen als “iemand nog een kopje chocolademelk?”

Blom: In Franks aanwezigheid proberen zijn ouders te doen alsof er niks aan de hand is.

Hallgren: Mensen weten niet hoe ze moeten rouwen, ze willen dat alles bij het oude blijft. We hebben veel gehuild op de set. En dan keek Julius (die de rol van Frank speelt) ons aan zoals een kind kijkt wanneer het z’n ouders ziet huilen. Het voelde allemaal heel authentiek.

Rouwen doe je samen?

Hallgren: Mijn advies is: deel je verdriet met anderen. Vaak koesteren mensen hun eenzaamheid: “Laat me alleen met mijn herinneringen. Ik wil mijn verdriet helemaal voor mezelf.” Maar het is zo belangrijk om erover te praten!

Blom: In andere culturen heeft men zoveel betere manieren gevonden om met de dood om te gaan. Je kan bij het lichaam van de overledene zitten, je kan ermee praten, er naar schreeuwen, maar het enige wat wij zeggen is: “Het leven gaat voort.” Toen Monky in Zweden uitkwam, mochten we niet openlijk over het thema praten. Nadien kregen we geweldige reacties van mensen die zelf zo’n tragedie hadden meegemaakt. Maar anderen eisten hun geld terug want “niemand had ons gezegd dat de film over de dood ging!” We zagen hoe ouders hun kinderen probeerden te beschermen tegen de emotionele impact van de film. Maar de kinderen hadden er geen problemen mee. Ze vonden het spannend om hun ouders te zien huilen.

Je introduceert Saga in de eerste 10 minuten van de film, en dan komt ze niet meer terug. In die eerste minuten moest ze een blijvende indruk maken.

Blom: Daarvoor hadden we de juiste actrice nodig. Ik had één belangrijke voorwaarde: het meisje moest blauw-groene ogen hebben, zoals van een aap. Alle meisjes in de casting hadden bruine ogen. Op een ochtend zie ik in de hal van mijn kantoor een kleine meisje met verwarde haren zitten. Toen ze opkeek, staarde ik recht in een stel blauw-groene ogen. Ik vertelde dat ik een film aan het maken was over een aap, een jongen en zijn zusje. “Mag ik dat zusje zijn?” Zo kwam Matilda Forss Lindström in Monky terecht. Met haar bijzondere energie maakt ze meteen een indruk die gedurende de hele film overeind blijft.

Het huis waar jullie filmden is een bijzondere locatie.

Blom: De eigenaar ging het verkopen. Hij zat ongedurig te wachten op de première zodat hij het eindelijk te koop kon zetten. En hij mocht een hele zomer lang het gras niet maaien, want dat zou niet mooi zijn als het er te netjes bij lag. Onze DoP was heel pietluttig over de lengte van het gras! We moesten het letterlijk borstelen tot het de juiste look had.

Spijtig dat er zulke idiote buren bij horen.

Blom: Onze production designer kocht een hele reeks velours trainingspakken in elke denkbare kleur. Voor elke scène kozen we voor hen de geschikte kleur.

Je nam wel een risico met de titel. Je wist dat honderden mensen je zouden komen vragen: wist je dat er een schrijffout in staat?

Blom: Dat is precies wat er gebeurde. Maar Saga heeft die naam zelf gekozen. Monky is geen aap, het is een naam.